مردمان چین باستان احتمالا جز اولین کسانی بودند که اردک وحشی را حدود هزار سال پیش از میلاد مسیح، اهلی کرده و اردک را به یک منبع غذایی مهم تبدیل کردند. با گذشت زمان، چینی‌ها با استفاده از تکنیک‌های جوجه‌کشی مصنوعی و تولید گونه‌های مختلف اردک، پیشرفته‌ترین پرورش‌دهنده‌ی اردک در جهان شناخته شدند. یکی از این گونه‌ها اردک پیکن، اردک پیکنی و یا اردک پکنی است.
زمان ورود اردک پکنی به آمریکا به‌نقل از جان اچ. رابینسون در کتاب «اردک‌ها و غازها برای سود لذت؛ چاپ ۱۹۲۴» به سپتامبر ۱۸۷۴ برمی‌گردد، جاییکه جیمز ای. پالمر یادداشتی در مجله‌ی «جهان طیور» منتشر می‌کند. پالمر در گزارش خود به یک تاجر آمریکایی به‌نام «مک‌گریس» اشاره می‌کند که از او می‌خواهد ۱۵ اردک سفید بزرگ را از شانگهای چین به آمریکا منتقل کند. این اردک‌ها از تخم‌های به‌دست آمده از پکن (که در گذشته غربی‌ها به آن پیکینگ می‌گفتند) خارج شده بودند. از این محموله، ۳ اردک نر و ۶ اردک ماده در یک سفر دریایی ۱۲۴ روزه جان سالم به‌در می‌برند و در مارس ۱۸۷۳ به شهر نیویورک می‌رسند.
در سال ۱۸۷۴ انجمن تازه تاسیس طیور آمریکا (APA) اولین سری از کتاب استانداردهای خود را منتشر می‌کند که شامل اردک پکنی نیز می‌شود. پس از مدت کوتاهی از معرفی اردک پکنی توسط انجمن طیور آمریکا، اردک پکنی نژاد اصلی صنعت پرورش اردک در آمریکای شمالی می‌شود.
محبوبیت اردک پکنی امروزه نیز ادامه دارد درحالیکه این گونه بیشترین میزان ترکیب را با سایر نژادهای اردک داشته است. موفقیت تجاری آن به‌دلیل ترکیبی از صفات شامل سرسختی، اندازه‌ی بزرگ، نرخ رشد بالا (۳/۷۵ کیلوگرم در ۷ هفته)، راندمان بالا به‌نسبت خوراک ( ۱/۲ تا ۱/۳ کیلوگرم خوراک به‌ازای هر ۵۰۰ گرم خوراک)، باروری بالا، قابلیت جوجه‌کشی عالی، روحیه‌ی آرام و پرهای سفید است.
همانطور که اشاره شد اردک پکنی به‌دلایل بالا برای کشاورزان آمریکایی علی‌الخصوص در حوزه‌ی پرورش محبوب است اما به‌طور کلی محبوبیت آن‌ها به‌اندازه‌ی اردک مسکوی یا اردک روئن نیست.
توضیحات
از تصاویر و گزارش‌های مکتوبی که از سال‌های اولیه‌ی حضور اردک پکنی در غرب موجود است، می‌توان فهمید اردک پکنی که امروزه در آمریکا پرورش داده می‌شود با نمونه‌های اولیه‌ی آن از نظر ظاهری تفاوت چندانی ندارد.
اردک‌های پکنی کلاسیک بدن توپُرتری دارند که با زاویه‌ی ۳۵ تا ۴۵ درجه‌ای توسط جاندار حمل می‌شود. پایین‌تنه‌ای پهن، صاف، بدون جناغ برجسته و شکمی که کاملا با پر پوشیده شده است و برخلاف نژادهای دیگر دم را برحسب عادت به سمت بالا نگه می‌دارد. سری بزرگ با گونه‌هایی پُر که در اردک‌های پکنی ماده پرهای پیشانی از قسمت بالای منقار بالا می‌آید وحالتی مانند تاج به خود می‌گیرد.
گردن ضخیم و با طول متوسط که اغلب به‌صورت قوس‌دار (از نوک منقار، سر و گردن) است. منقاری با طول متوسط و ضخامتی متناسب با جثه‌ی حیوان دارد که مستقیم بالا می‌آید.
وزن این اردک‌های پکنی بزرگ هفت‌ماهه و با نژاد استاندارد آمریکایی حدود ۵/۵ کیلوگرم (اردک سمت چپ) و ۵ کیلو (اردک سمت راست) است که توسط جین بانتینگ پرورش یافته‌اند و قهرمان سنگین‌وزن‌ترین اردک در یک مسابقه‌ی زمستانی در ۱۹۹۹ می‌شوند.
رد اردک‌های پکنی را در انگستان و آلمان می‌توان به‌طور مستند از سال ۱۸۷۴ پیدا کرد. این اردک‌های پکنی بدنی چاق و کوتاه، گردن ضخیم، سرهای فربه و منقاری کوتاه دارند. اردک‌های پکنی آلمانی در دهه‌ی ۱۹۹۰ به آمریکای شمالی وارد می‌شوند و فرزندان آن‌ها، چه آن‌هایی که خالص ماندند و چه آن‌هایی که با گونه‌ی آمریکایی ترکیب شدند، حالا به‌عنوان اردک پکنی آمریکایی شناخته می‌شوند.
انواع
اردک‌های پکنی تنها با رنگ سفیدِ خامه‌ای شناخته می‌شوند و پرورش می‌یابند.
پرورش اردک پکنی
هنگامی که اردک‌های پکنی برای اولین بار به آمریکای شمالی وارد شدند، معیار اصلی پرورش‌دهندگان، قدرت، پاهای قوی، اندازه‌ی بزرگ و نرخ رشد سریع آن‌ها بود. بعدها اردک‌های پکنی ماده در فضاهای باریکی نگهداری می‌شدند و آن‌هایی که خصوصیات بهتری برای پرورش داشتند برای جفت‌گیری انتخاب شدند. سپس علاقه به سمت سویه‌هایی رفت که بیشترین راندمان را در تبدیل خوراک به گوشت داشتند.
این روند تا به امروز ادامه دارد اما تقاضای بازار برای اردک‌های پکنی با چربی کمتر و گوشت سینه‌ی بیشتر است. نتیجه‌ی تمامی تلاش‌ها طی صد و اندی سال اخیر در پرورش اردک پکنی، سویه‌های متنوعی از این نژاد اردک است که هر یک خصوصیات منحصر به فردی دارند و هر پرورش‌دهنده متناسب با نیاز خود و یکی از این سویه‌ها را انتخاب و پرورش می‌دهد. به‌طور کلی سویه‌های با رشد سریع‌تر و جثه‌ی بزرگتر، چربی بیشتری دارند و سویه‌های با گوشت خالص‌تر، رشد کندتر و مصرف خوراک بیشتری دارند.
اردک پکنی مانند بسیاری دیگر از نژادهای اردک خانگی، به سیستم پیچیده و دقیق مسکونی نیاز ندارند. اگر بتوانید برای آن‌ها یک پناهگاه راحت و ایمن فراهم کنید، حال آن‌ها خوب خواهد بود. هر اردک پکنی به‌طور میانگین به فضایی حدود ۵۰ سانتی‌متر در ۵۰ سانتی‌متر برای استراحت نیاز دارد.
برای پرورش موفق بهتر است یک اردک نر سالم را برای ۵ تا ۹ اردک ماده‌ی سالم نگهداری کنید. فراهم کردن غذا و آب به‌صورت مستمر و در دسترس اردک‌ها، بسیار مهم است. اردک‌های پکنی به‌دلیل مقاومت بالای محیطی به مراقبت چندانی نیاز ندارند، اگر چه فراهم کردن موارد ذکر شده، واکسینه کردن و مراقبت‌های معمول در سرعت رشد و حجم‌گیری آن‌ها موثر خواهد بود. اردک‌های پکنی به‌طور معمول ۹ تا ۱۲ سال عمر می‌کنند.
اردک‌های پکنی بهترین انتخاب برای کسانی‌ست که می‌خواهند در کوتاه‌ترین زمان ممکن به یک اردک گوشتی بالغ برسند. در آمریکای شمالی اردک پکنی انتخاب اول پرورش‌دهندگانی‌ست که می‌خواهند گوشت اردک تولید کنند. تقریبا ۹۵درصد سهم گوشت اردک در آمریکای شمالی به اردک پکنی اختصاص دارد.
البته پکنی‌ها می‌توانند حیوانات خانگی خوبی هم باشند. آن‌های حیواناتی مهربان و معاشرتی هستند و اغلب برای زیبایی در تالاب‌ها و استخرها نگهداری می‌شوند. پکنی‌های ماده پرحرف هستند و تخم‌های سفید یا اندکی رنگی می‌گذارند. هر اردک پکنی ماده به‌طور میانگین حدود ۲۰۰ تخم در طول سال می‌گذارد، البته اگر از جوجه‌گیری و کُرچ شدن منع شوند!
| نام نژاد | پکین |
| نام‌های دیگر | اردک پکنی، اردک پکنی آمریکایی، اردک لانگ‌آیلند |
| خاستگاه | چین |
| هدف پرورش | دو منظوره (تخم و گوشت) |
| خصوصیات رفتاری | آرام، مهربان و مناسب برای نگهداری در خانه |
| کلاس نژاد | سنگین |
| کرچ شدن | متوسط |
| وزن | ۳.۵ تا ۵ کیلوگرم |
| سازگاری آب‌وهوایی | تمامی آب‌وهواها |
| رنگ تخم | سفید |
| اندازه‌ی تخم | بزرگ |
| وزن هر تخم | ۹۰ تا ۱۰۰ گرم |
| تولید تخم | متوسط |
| توانایی پرواز | کم |
| دسترسی | در دسترس و رایج |
| تنوع | تنها رنگ سفید خامه‌ای |