اردک بالی

نژاد بالی یکی از قدیمی‌ترین نژادهای اردک اهلی است. قدمت اردک بالی با اردک دونده تلاقی دارد، چون به‌نظر می‌رسد بالی نسخه‌ی تاج‌دار اردک دونده باشد. گله‌داری اردک از هزاران سال پیش بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی سنتی روستایی در بالی و سایر جزایر اندونزی و مناطق جنوب شرقی آسیا بوده است. در گله‌های اردکی که در این مناطق نگه‌داری می‌شد، وجود تعدادی پرنده‌ی تاج‌دار در میان آن‌ها، معمول بود. رد اردک بالی را حداقل حدود ۲ هزار سال پیش می‌توان در جزیره‌ی بالی اندونزی زد. این موضوع از حکاکی‌هایی که در معابد این منطقه وجود دارد، قابل اثبات است.

اردک بالی در سال ۱۹۲۵ وارد انگلستان می‌شود و در سال ۱۹۳۰ ثبت می‌شود. در آمریکای شمالی و اروپا، پرندگان تاج‌دار به‌عنوان بالی، تاج‌دار بالی و یا دونده‌ی تاج‌دار شناخته می‌شوند. بالی توسط انجمن طیور آمریکا (APA) به‌عنوان نژاد رسمی اردک شناخته نشده است و تنها اطلاعات اندکی از این پرنده در انجمن وجود دارد. عموما این اردک خارج از بالی اندونزی، کم‌یاب است.

ویژگی‌های اردک بالی

تفاوت اصلی بین اردک بالی و اردک دونده این است که بالی دارای بدنی فربه‌تر است، عرض شانه‌های پهن‌تری دارد، سر و منقار درشت‌تر و تاجی روی سر دارد. در حالت ایستاده، بدن معمولا با زاویه‌ای ۶۰ تا ۷۵ درجه نسبت به افق قرار می‌گیرد. سایر ویژگی‌ها اردک بالی مشابه نژاد دونده است. این اردک حالت «میله‌ی بازی بولینگ» اردک دونده و همانند اردک‌های تاج‌دار، تاجی به‌اندازه‌ی یک توپ گلف در پشت سر خود دارد.

به‌دلیل ترکیب ژنتیکی، وقتی دو اردک بالی با یکدیگر جفت‌گیری کنند، از هر ۳ فرزند آن‌ها، یکی با سر ساده و دو تای دیگر با سر تاج‌دار خواهند بود. ویژگی دیگر اردک‌های بالی این است که فرزندانی با والدین مشترک، تاج‌های متفاوتی از منظر اندازه و شکل دارند. اردک‌های تاجی مستعد تولید فرزندانی با گردن قوس‌دار، پشتی کج‌ومعوج و مشکلات عصبی هستند.

یک اردک نر بالی سفید از منظر ویژگی‌های نژادی دارای سری گردتر، گردنی کلفت‌تر و بدنی فربه‌تر از نزدیک‌ترین خویشاوندش، یعنی اردک دونده است.

تنوع اردک بالی

بالی‌های همانند اردک‌های دونده در انواع مختلفی پرورش داده شده‌اند. عموما رنگ‌های رایج این اردک طیف‌های متنوع قهوه‌ای، سفید و الگوی رنگی مرغابی وحشی است.

پرورش اردک بالی

برای پرورش اردک بالی اولین و مهم‌ترین موضوع انتخاب اردک‌هایی‌ست که پاهای قوی داشته و بانشاط باشند. از انتخاب اردک‌هایی که در حفظ تعادل مشکل دارند، یا کمری کج‌ومعوج و یا گردنی بیش از اندازه خمیده دارند، پرهیز کنید. البته باید در نظر داشته باشید از آنجا که گردن‌های قوسی‌شکل در اردک‌های تاجی بسیار شایع است، جوجه‌کشی از چنین نمونه‌هایی گاها اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

در صورت امکان پرندگانی را انتخاب کنید که تاج‌های صاف و گرد دارند و این تاج تا آنجا که ممکن است در بالاترین قسمت سر قرار گرفته باشد. برای جوجه‌کشی، اندازه‌ی تاج اهمیت چندانی ندارد. در حقیقت اردک‌هایی که تاج کوچکتری دارند، بهره‌وری بیشتر و جوجه‌هایی با تاج بزرگ‌تر تولید می‌کنند.

راه تولید بیشترین فرزندان با کمترین میزان نقص در آناتومی، جفت‌دادن اردک‌های تاج‌دار با اردک‌های بدون تاج است. حاصل این روش که شیوه‌ی مرسوم جفت‌گیری در زادگاه این پرنده یعنی بالی اندونزی است، به‌طور معمول اردک‌هایی‌ست که نیمی از آن‌ها تاج‌دار و نیمی دیگر، بدون تاج است.

جوجه‌کشی از اردک‌هایی با منقار مقعر (گود)، سرهایی بزرگ و پهن، و همچنین بدن‌هایی فربه که جنب‌وجوش کمی دارند، خودداری کنید.

بالی یکی از غیرمعمول‌ترین نژادهای اردک است. آن‌ها می‌توانند با ظاهر باوقار و در عین حال خنده‌دار خود، حتی جدی‌ترین افراد را نیز به لبخند وادارند. آن‌ها معمولا تخم‌هایی با رنگ سفید، سبز و حتی آبی تولید می‌کنند. یافتن نمونه‌های مناسب برای شروع در جوجه‌کشی از اردک بالی، بسیار مهم است. با رعایت نکات ذکر شده، اردک بالی، نژادی جذاب برای پرورش خواهد بود.

توضیحات تکمیلی نژاد